غار دانیال یکی از غارهای‌های آبی و رودخانه‌ای ایران است که در رشته کوه البرز قرار دارد. این غار از نظر موقعیت جغرافیایی در بخش سلمان شهر شهرستان عباس آباد مازندران واقع شده‌است. طول این غار ۲۱۵۸ متر و عمق آن ۷۴٫۲ متر و ارتفاع دهانهٔ اصلی آن از سطح دریا ۱۶۰ متر می‌باشد و دارای یک دهانه است. غار دانیال دومین غار بزرگ رودخانه ای ایران بعد از غار قوری قلعه روانسر در کرمانشاه می‌باشد. دمای داخلی این غار در طول سال تقریباً یکسان می‌باشد. جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار تا بخش انتهایی وجود دارد که از بهم پیوستن چندین جوی و چشمه به وجود می‌آید. عمق این جریان در بخشهای مختلف غار متغیر می‌باشد ولی بطور کلی از یک متر تجاوز نمی‌کند. البته چندین گذرگاه و بخش در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی عمق آنها بالا آمده و گذر از آنها تقریباً غیرممکن می‌شود. آب داخل غار از چند چشمه کوچک که از شعب مختلف آن سرچشمه می‌گیرد تأمین می‌شود و کاملاً زلال و از نظر محلولات دارای درصد پایینی بوده و آن را قابل شرب می‌کند. دمای هوای داخل غار حدود ۲۳ درجه سانتیگراد و دمای آب چیزی در حدود ۱۷ درجه است که این دما در تمامی طول سال تقریباً ثابت است. زمان لازم برای پیمایش کامل غار برای یک تیم کوچک و سریع سه و نیم ساعت و برای یک تیم متوسط بین پنج تا هفت ساعت است. جریان رودخانه بجز در چند قسمت محدود بهترین نشانه جهت پیمایش غار می‌باشد.
غار آبی دانیال که سابقه کشف و شناسایی آن به زمان دوری نمی‌رسد به‌تازگی مورد توجه گردشگران واقع‌شده است. غار دانیال جزو غارهای رودخانه‌ای ایران محسوب می‌شود و فقط دارای یک شعبه یا دالان اصلی به طول تقریبی ۱۵۰۰ متر و عرض تقریبی یک و نیم متر است که با پیچ و خم‌های فراوان و گذر دالان‌های تنگ و باریک پر از آب و حوضچه‌ها و آبشارهای کوچک ادامه می‌یابد و در انتها به چند شعبه کوچکتر منتهی می‌شود.
غار آبی دانیال استلاگمیت و استلاکتیت‌های (چکنده و چکیده) چندین میلیون ساله دارد که ساخت هر سانتی‌متر از آنها حدود ۱۰۰ سال به درازا می‌کشد. راهرویی آبی که طی میلیون‌ها سال با حرکت آب‌های زیرزمینی در سنگ‌های آهک انحلال‌پذیرش شکل گرفته و به این سنگ‌ها اشکال عجیب و غریبی داده است. بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله ۱۰۰ متری دهانه غار وارد حوضچه‌ای می‌شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. همین طور که جلو می‌روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال شما ایستاده‌اند.
حدود ۳۰۰ متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می‌رسید که به تالار خفاش مشهور شده است. تقریباً میانه این تالار تپه‌های بلندی قرار دارد که با فضله‌های خفاش‌ها و گِلی پوشیده شده که بسیار هم لغزنده است. باید از آن بالا بروید تا به قله برسید که اتفاقاً کار آسانی هم نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید روی سقف تالار، خفاش‌ها را می‌بینید که پای رو به آسمان در خوابند. این کلونی‌های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به هیچ وجه آنها را با پرتاب چیزی بیدار نکنید. به دلیل آزارهای بازدیدکنندگان از چند سال قبل تعداد خفاش‌های غار به میزان قابل توجهی کاهش یافته است.
در ادامه چند سینه خیز و پامرغی طولانی منتظر شماست، آن هم در جایی که تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود ۲۰۰ متر از سیفون اول به یک سیفون دیگر با دو اتاق بزرگ در دو طرفش می‌رسید. برای عبور از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید؛ یعنی غواصی کنید و در آن طرف از اتاق بیرون بیایید. بعد از کمی پیاده روی به محوطه بازی می‌رسید که به تالار ریزان معروف شده است. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد. چون سقف آن از استلاکتیت‌های جوان، نازک، بلند و تزئینات آهکی شیری رنگ پوشیده شده است. هر قدر پیش بروید دمای غار پایین‌تر می‌آید و آب کف غار هم سردتر می‌شود.
از مهم‌ترین مزیت‌های غار آبی دانیال این است که هر کجا که خسته شدید می‌توانید از همان جا برگردید. بیشتر زیبایی این غار در نیمه اول است و انتهای غار دارای فضایی تنگ‌تر و سقف آن کوتاه‌تر است. در انتها سنگ‌ها هم تیزترند؛ طوری که در انتهای غار باید حدود ۲۰۰ متر سینه‌خیز مشکل را رد کنید و به مکانی برسید که دیواره‌های غار دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می‌زند؛ یعنی اولین سرچشمه‌های آب غار. توصیه ما این است که از همین جا برگردید؛ چون یک رفت و برگشت به انتهای غار تقریباً پنج ساعت طول می‌کشد و سرما و خیسی، حتماً شما را اذیت خواهد کرد. موقع برگشت نباید نگران گم شدن باشید؛ چون اگر راه را گم کردید، می‌توانید مسیر اصلی خروج آب را دنبال کنید تا خود را به فضای بیرون برسانید.
از تهران یا هر کجای دیگر این مرز و بوم که روزگار می گذارنید، خود را به سلمانشهر و روستای دانیال برسانید، برای رسیدن به روستای دانیال مسیر چندان سختی در پیش ندارید. در مسیر چالوس به تنکابن و از کنار پروژه عظیم هتل قو، بلواری بسیار زیبا از میان شهر جدید سلمانشهر گذشته و به روستای دانیال منتهی می‌شود، طول این مسیر حدود ۵ کیلومتر است. پس از رسیدن به روستای دانیال، در انتهای روستا بعد از گذشتن از یک پل چوبی وارد یک مسیر خاکی و نسبتاً ناهموار به طول دو کیلومتر می‌شوید. انتهای روستا پیش از شیب، جاده فرعی دست چپ را داخل شده و تا آخرین ویلا مسیر را ادامه دهید. از ماشین پیاده شده و از رودخانه‌ای که در پایین دست مشاهده می‌گردد عبور کرده و از سمت چپ رودخانه مسیر رودخانه را تا دومین انشعاب ادامه دهید. پس از رسیدن به دومین انشعاب مسیر سمت چپ را به سمت بالا تا زیر دیواره‌ای سفید رنگ پی بگیرید. دهانه غار رو به شمال غربی بوده و درست در زیر این دیواره قرار دارد. برای رسیدن به غار دانیال نیاز است تا حدود یک ساعت جنگل نوردی داشته باشید، جنگلی که زیبایی بی حد و حصر آن بخشی هیجان‌انگیز از برنامه سفرتان را رقم خواهم زد. برای رسیدن به غار آبی دانیال، علایم و راهنمای مصوری وجود ندارد، اگر اهل استفاده از جی پی اس و فناوری نیستید، از مهربانی محلی‌ها یاری بگیرید.
بهترین فصل برای بازدید از غار آبی دانیال
دما در تمامی طول سال تقریبا ثابت است و همین ثابت بودن اجازه می دهد؛ در تمامی فصول سال حتی فصل زمستان بازدید از غار امکان پذیر باشد، اما توصیه می شود برای تماشای این غار از فصول گرم به دلیل بالا بودن دما در خارج از غار و خیس بودن کل لباس ها استفاده شود. زمان لازم برای پیمایش کامل غار برای یک تیم کوچک و سریع، سه و نیم ساعت و برای یک تیم متوسط و غیر حرفه ای، چیزی بین پنج تا هفت ساعت است.
